Starożytne DNA ujawnia ukrytą historię Sahary

Naukowcy po raz pierwszy zsekwencjonowali starożytne genomy z epoki, gdy Sahara była wilgotną sawanną. Badania, prowadzone przez Instytut Antropologii Ewolucyjnej im. Maxa Plancka w Lipsku, analizowały DNA dwóch kobiet-pasterek, które żyły około 7000 lat temu na terenie dzisiejszej Libii. Kobiety te zostały pochowane w schronisku skalnym w Takarkori. Odkrycia ujawniają izolowaną linię ludzką w Afryce Północnej podczas okresu wilgotnego w Afryce, znanego również jako Zielona Sahara, który trwał od około 14 500 do 5 000 lat temu. Badanie wskazuje, że podczas Zielonej Sahary istniała znaczna homogeniczność genetyczna, pomimo krążenia cech kulturowych między społecznościami. Analiza sugeruje, że ich linia oddzieliła się od populacji subsaharyjskich około 50 000 lat temu, co zbiega się z ekspansją współczesnych ludzi z Afryki. Posiadają również pośredni poziom DNA neandertalskiego. Jest to więcej niż w obecnych populacjach subsaharyjskich, ale mniej niż u współczesnych ludzi poza Afryką. Sugeruje to, że pasterstwo rozprzestrzeniło się na Zielonej Saharze poprzez wymianę kulturową, a nie migrację. Kwestionuje to wcześniejsze teorie, które proponowały rozprzestrzenianie się tych praktyk poprzez ruchy ludności. Chociaż ta linia już nie istnieje w swojej pierwotnej formie, część jej dziedzictwa genetycznego pozostaje w dzisiejszych populacjach Afryki Północnej. Badanie to dostarcza głębszego wglądu w historię genetyczną Afryki i ewolucję praktyk kulturowych w regionie podczas okresu Zielonej Sahary.