Nowe badanie opublikowane w Nature ujawnia, że rozprzestrzenianie się kultury fenickiej w basenie Morza Śródziemnego było napędzane głównie przez wymianę kulturową, a nie migrację ludności niosącej fenickie DNA. Badanie, prowadzone przez Haralda Ringbauera i jego współpracowników, analizowało DNA od około 200 osób z fenickich stanowisk archeologicznych w całym regionie Morza Śródziemnego.
Badanie obejmowało szczątki z miejsc w regionie Bliskiego Wschodu, Europy i Afryki Północnej. Zaskakująco, osoby z fenickich placówek wykazywały ograniczone powiązania genetyczne ze starożytnymi mieszkańcami Bliskiego Wschodu. Zamiast tego, genomy ludów punickich często przypominały genomy starożytnych mieszkańców Grecji i Sycylii, co wskazuje na zróżnicowany skład genetyczny ukształtowany przez handel, małżeństwa mieszane i mieszanie się populacji.
Odkrycia te sugerują, że kultura fenicka została przyjęta przez różne populacje śródziemnomorskie poprzez handel i wymianę kulturową, działając jako „franczyza”, jak sugeruje Ringbauer. Badanie podkreśla złożone interakcje między kulturą, migracją i pochodzeniem genetycznym w starożytnym świecie, ujawniając, że ekspansja fenicka polegała bardziej na transmisji kulturowej i asymilacji niż na masowej migracji.