Yeni bir çalışma, bir bireyde bulunan ancak ebeveynlerinde bulunmayan genetik değişiklikler olan de novo mutasyonlara (DNM'ler) ışık tutuyor. Bu mutasyonlar, hastalık gelişimini ve evrimsel süreçleri anlamada çok önemlidir. Araştırmacılar, gelişmiş sekanslama teknolojilerini ve daha eksiksiz bir insan genomu referansını kullanarak önceki çalışmaların sınırlamalarının üstesinden geldiler.
Çalışma, genetikte kapsamlı bir şekilde incelenen dört nesillik bir aileye (CEPH 1463) odaklandı. 28 aile üyesinin genomlarına beş sekanslama teknolojisi uygulandı. Amaç, kan örneklerinden elde edilen DNA'da tek nükleotid varyantlarını (SNV'ler), insersiyonları ve delesyonları (indeller) ve yapısal varyantları belirlemekti.
Araştırmacılar, önceki çalışmalara kıyasla genomun 260 milyon daha fazla baz çiftine erişti. Tahmini aktarım oranı, nesil başına 98-206 DNM'dir ve bu da önceki tahminlerden daha yüksektir. "DNM'lerin yaklaşık %16'sı postzigotikti ve germ hattı DNM'leri %81,4 oranında paternal kökenli iken, postzigotik DNM'ler ebeveyn kökenli bir eğilim göstermemektedir."
Çalışma, DNM oranlarının bölgenin tekrar içeriğine bağlı olarak değiştiğini ortaya koydu. "Genel olarak, ebeveyn germ hattı, nesil başına baz çifti başına 1,17 × 10 SNV'ye katkıda bulunur ve bu oran, sentromer tekrarlarında neredeyse üç katına çıkar ve segmental duplikasyonlar olarak adlandırılan tekrarlanan dizilerde neredeyse iki katına çıkar." Heterokromatin ve tandem tekrar bölgelerinde de yüksek mutasyon oranları gözlemlendi.
Araştırmacılar, ailede tekrarlayan mutasyonlara sahip 32 bölge belirledi. 288 tam sentromer monte ettiler ve 150 aktarım olayından 18 de novo yapısal varyantı doğruladılar. Araştırma, karmaşık genomik bölgelerde bile insan genomiği ve genetik varyasyonların nesiller arası aktarımı hakkında değerli veriler sağlamaktadır.