Farsça, günümüzdeki İngilizce'ye benzer şekilde, Hindistan alt kıtasındaki çeşitli toplulukları birbirine bağlamada çok önemli bir rol oynamıştır. Bölgeyi daha geniş İran dünyasına entegre ederek ortak bir kimlik oluşturulmasını teşvik etmiştir.
Hindistan alt kıtası, 19. yüzyıldan önce İran'ın üretimini aşan büyük miktarda Farsça edebiyat üretmiştir. Buna, her inançtan insanın yazdığı şiirler, tarihler ve bilimsel çalışmalar dahildi. Farsça ayrıca, özellikle Sufi edebiyatında, dini ifade için de kullanılmıştır.
Yerel unsurlarla etkileşim, süslü şiir ve Hintçe kelime dağarcığı ve temaların dahil edilmesiyle karakterize edilen Farsçada 'Hint tarzı'na (sabk-e-Hindi) yol açtı. Örneğin, muson mevsimi romantize edildi. Önemli uygulayıcılar arasında Urfi Şirazi ve Bedil yer alıyordu.
Arapça, Türkçe ve Sanskritçe'den yapılan çeviriler, Hint-Fars edebiyatını zenginleştirdi. Mahabharata (Razmnama) gibi Sanskritçe eserler, bilgiyi yaymak için Ekber döneminde çevrilmiştir.
800 yıl boyunca bir lingua franca olarak Klasik Farsça, özellikle kuzeybatıda olmak üzere Hint dillerini önemli ölçüde etkilemiştir. Pencapça, Sindhi ve Urduca önemli Farsça etkisi göstermektedir. Bir lingua franca olan Hintçe, Hariboliyi Farsça unsurlarla harmanlayarak, Farsçalaşmış Urduca ve Sanskritçeleştirilmiş Hintçe kayıtlara sahiptir.
Farsça'nın etkisi Hintçe ve Urduca'da en güçlüdür. Dilin siyasallaşması nedeniyle, Farsça özellikleri Müslüman konuşmacılar arasında daha belirgindir. Farsça'nın gerilemesi, 18. yüzyılın sonlarında Urduca ve İngilizce'nin yükselişiyle başladı.
Farsça'nın kaybı yas tutuldu, Urduca şairi Galip, Farsça'yı hayatın renklerini yansıtan bir ayna olarak görüyordu.