Odkrywanie języków północnodrawidyjskich: Lingwistyczna podróż przez Indie i Pakistan

Rodzina języków drawidyjskich, obejmująca 27 języków używanych przez 220 milionów ludzi, szczyci się bogatą historią, często związaną z południowymi Indiami. Jednak języki północnodrawidyjskie, podgrupa, stanowią przekonujący przykład różnorodności i rozwoju językowego, a ich pochodzenie i przyszłość pozostają niepewne. Amerykański językoznawca Sanford B. Steever w swojej książce "The Dravidian Languages" (2015) identyfikuje rodzinę drawidyjską jako czwartą lub piątą co do wielkości na świecie. Chociaż języki te są skoncentrowane w południowych i środkowych Indiach, rozciągają się również na inne kraje Azji Południowej. Brytyjski misjonarz Robert Caldwell po raz pierwszy użył terminu 'drawidyjski' do sklasyfikowania tej rodziny językowej. Języki północnodrawidyjskie obejmują kurukh, malto i brahui. Pochodzenie języków drawidyjskich, według Cavalli Sforzy, znajdowało się w zachodnich Indiach. Podgrupa północnodrawidyjska wyróżnia się unikalnymi cechami fonologicznymi, morfologicznymi i leksykalnymi. Na przykład, kurukh dzieli 73% swoich słów pochodzenia drawidyjskiego z malto, ale tylko 12% z tamilskim i 14,5% z telugu, co wskazuje na bliską relację z malto. Kurukh, znany również jako oraon, dhangar, uraon lub kisan, jest używany przez około dwa miliony ludzi w Indiach, Bangladeszu i Nepalu. Warto zauważyć, że kurukh rozróżnia mowę mężczyzn i kobiet, a formy 'międzypłciowe' są używane wyłącznie między kobietami. Malto, uważany za najbliższego krewnego kurukh, jest używany przez prawie 100 000 osób i ma co najmniej trzy dialekty. Brahui, najbardziej odległa gałąź, jest używany w Beludżystanie, Afganistanie i Turkmenistanie. Jest zapisywany w języku persko-arabskim i ma tylko 10% słów drawidyjskich, reszta pochodzi z różnych innych języków.