Przełomowa praca Brendy Milner w dziedzinie neuronauki i psychologii poznawczej, w szczególności jej badania pacjenta Henry'ego Molaisona (H.M.) na Uniwersytecie McGill, zrewolucjonizowały rozumienie systemów pamięci. H.M., który cierpiał na ciężką amnezję po operacji mózgu w 1953 roku, mającej na celu kontrolę epilepsji, stał się kluczowym studium przypadku.
Milner, profesor na Uniwersytecie McGill, jest uważana za założycielkę neuropsychologii klinicznej i neuronauki poznawczej. Operacja H.M. spowodowała amnezję następczą, uniemożliwiając mu tworzenie nowych wspomnień długotrwałych. Mógł jednak przypomnieć sobie niektóre wspomnienia sprzed operacji.
Pomimo niemożności tworzenia nowych wspomnień deklaratywnych, Milner odkryła, że H.M. mógł uczyć się umiejętności motorycznych, takich jak rysowanie w lustrze, bez świadomego zapamiętywania procesu uczenia się. Odkrycie to doprowadziło do koncepcji wielu systemów pamięci w mózgu.
Badania Milner wykazały, że różne rodzaje pamięci opierają się na odrębnych strukturach mózgowych. Przypadek H.M. podkreślił krytyczną rolę hipokampu w tworzeniu nowych wspomnień długotrwałych. Jej praca wprowadziła ideę, że pamięć nie jest pojedynczą, zunifikowaną funkcją, ale zbiorem systemów, w tym pamięci roboczej, proceduralnej, epizodycznej i semantycznej.
Odkrycia Milner głęboko wpłynęły na zrozumienie funkcji mózgu i pamięci, wpływając na badania na całym świecie. Jej praca wykazała, że środkowy płat skroniowy, w tym hipokamp, ma kluczowe znaczenie dla tworzenia wspomnień długotrwałych.