In de jaren 60 financierde NASA een controversieel experiment onder leiding van onderzoekster Margaret Howe Lovatt op St. Thomas, Amerikaanse Maagdeneilanden, met als doel dolfijnen menselijke spraak te leren nabootsen. Peter, een tuimelaar, was het belangrijkste subject.
Margaret Howe Lovatt woonde gedurende een aanzienlijke periode met Peter in een gedeeltelijk ondergelopen huis, waardoor een mensachtige omgeving ontstond om taalverwerving te stimuleren. Peter ontwikkelde een sterke band met Lovatt en vertoonde zowel gehechtheid als seksueel gedrag, wat Lovatt op een kalme en routineuze manier aanpakte.
Vanwege bezuinigingen en de controversiële aard van het experiment werd het project beëindigd. Peter werd verplaatst naar een kleinere tank in Miami, waar hij leed aan isolatie en depressie. Volgens sommige verslagen, waaronder dat van John C. Lilly, stierf Peter door te weigeren naar de oppervlakte te komen om adem te halen, een daad die door sommigen werd geïnterpreteerd als zelfmoord. Dolfijnenactivist Ric O'Barry legde uit dat dolfijnen bewust ademhalen, en Peter mogelijk opzettelijk een einde aan zijn leven heeft gemaakt vanwege ondraaglijke omstandigheden.
Het experiment roept ethische vragen op over interspeciescommunicatie, de behandeling van dieren in onderzoek en de grenzen van mens-dierrelaties. Het gebruik van LSD op andere dolfijnen in het project, zoals onderzocht door Lilly, droeg verder bij aan de controversiële erfenis van het project.