Het bijwonen van live dansvoorstellingen kan de hersenactiviteit onder publiek synchroniseren, wat wijst op een gedeelde focus en sociale verbinding, wat ons begrip van collectieve ervaringen kan verbeteren.
Een studie gepubliceerd in iScience door onderzoekers van University College London (UCL) en het Max Planck Instituut voor Empirische Esthetiek toont aan dat het kijken naar live dans de hersengolven in de delta-band synchroniseert, vooral wanneer performers oogcontact maken. Het onderzoek omvatte 59 deelnemers die keken naar een hedendaagse dansvoorstelling getiteld "Detective Work", choreografie van Seke Chimutengwende.
Met behulp van EEG-helmsets observeerden wetenschappers dat de hersengolven van het publiek meer synchroon liepen tijdens live uitvoeringen dan wanneer ze hetzelfde stuk alleen of in een groepssetting keken. Dit suggereert dat de gedeelde ervaring van een live optreden collectieve betrokkenheid bevordert op manieren die opnames niet kunnen repliceren. Het NEUROLIVE-project, een samenwerking tussen UCL, Goldsmiths, University of London, het Max Planck Instituut voor Empirische Esthetiek en Siobhan Davies Studios, onderzoekt sinds 2020 de unieke kwaliteit van aanwezig zijn bij een optreden, met een conclusie die in 2025 wordt verwacht.
De bevindingen komen overeen met eerder onderzoek waaruit blijkt dat live dansvoorstellingen de neurale synchronie onder publiek verbeteren. Bijvoorbeeld, een studie uit 2023 toonde aan dat ballroomdans-training de neurale gelijkenis onder dansers bevordert. Dit onderzoek benadrukt de impact van live dans op de betrokkenheid van het publiek en de unieke sociale en cognitieve ervaringen die zij bieden.
Deze ontdekking onderstreept de kracht van gedeelde ervaringen, zoals live uitvoeringen, om mensen op een dieper niveau met elkaar te verbinden. Begrijpen hoe onze hersenen tijdens deze evenementen synchroniseren kan waardevolle inzichten bieden in sociale cohesie en de impact van kunst op ons welzijn.