Hiszpańskie paszporty wewnętrzne: Relikt z XVIII i XIX wieku ograniczający podróże regionalne i wzrost gospodarczy

W XVIII i XIX wieku podróżowanie między regionami w Hiszpanii, na przykład z Galicji do Kastylii i Leónu, wymagało posiadania paszportów wewnętrznych. Dokumenty te były niezbędne ze względu na regionalną autonomię administracyjną, cła i kontrole graniczne. Każdy region miał swój własny format paszportu, co powodowało zamieszanie i opóźnienia. Uzyskanie paszportu wiązało się ze złożeniem wniosku do władz lokalnych, przedstawieniem dokumentu tożsamości i uzasadnieniem podróży oraz uiszczeniem opłat, co mogło trwać dni lub tygodnie. Te paszporty wewnętrzne utrudniały swobodny przepływ osób, wpływając na gospodarkę poprzez zwiększenie kosztów i spowolnienie transakcji dla kupców i przewoźników. Społecznie stwarzały przeszkody dla rodzin mieszkających w różnych regionach, które chciały się ponownie połączyć. Paszporty wewnętrzne zostały zniesione w drugiej połowie XIX wieku, co ułatwiło swobodny przepływ i przyczyniło się do zjednoczenia narodowego i rozwoju gospodarczego.