Czarne dziury, te zagadkowe kosmiczne odkurzacze, wciąż fascynują naukowców. Teraz badacze symulują te ciała niebieskie w laboratoriach, aby rozwikłać ich tajemnice. Zespół z Holandii stworzył analog czarnej dziury, który dał zaskakujące wyniki, potencjalnie wypełniając lukę między ogólną teorią względności a mechaniką kwantową.
Naukowcy z Uniwersytetu Amsterdamskiego, kierowani przez Lotte Mertens, z powodzeniem zasymulowali horyzont zdarzeń czarnej dziury za pomocą łańcucha atomów. Ten analog emitował promieniowanie Hawkinga, teoretyczne zjawisko, w którym czarne dziury uwalniają cząstki z powodu fluktuacji kwantowych. Zespół zaobserwował, że analog czarnej dziury zaczął świecić, co było nieoczekiwane.
To świecenie, czyli promieniowanie Hawkinga, występowało tylko wtedy, gdy część łańcucha atomowego rozciągała się poza horyzont zdarzeń. Sugeruje to, że splątanie cząstek na horyzoncie zdarzeń jest kluczowe dla powstania promieniowania. Te odkrycia, opublikowane w Physical Review Research, mogą utorować drogę do badania fundamentalnych aspektów kwantowo-mechanicznych wraz z grawitacją i zakrzywionymi czasoprzestrzeniami w ustawieniach materii skondensowanej. Symulacja oferuje namacalny sposób na badanie promieniowania Hawkinga, które normalnie jest zbyt słabe, aby je wykryć w prawdziwych czarnych dziurach, i może pomóc w poszukiwaniu ujednoliconej teorii grawitacji kwantowej.