Analizy drewna z Alp, liczącego do 9000 lat, ujawniają długoterminową tendencję do wysychania latem w całym holocenie. Badanie, przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu w Innsbrucku i opublikowane w Science Advances 4 kwietnia 2025 r., sugeruje, że ostatnie susze, choć intensywne, nie są wyjątkowe w kontekście zmienności holocenu.
Zespół badawczy, kierowany przez dendrochronologa Kurta Nicolussiego, przeanalizował stabilne izotopy tlenu (δ18O) w pierścieniach drzew 192 modrzewi i limb. Izotopy te działają jako wskaźniki sezonowych warunków klimatycznych, odzwierciedlając tempo parowania podczas wzrostu drzew. Wyższe wartości δ18O wskazują na większe parowanie i bardziej suche warunki.
Badanie wykazało, że wczesny i środkowy holocen (około 9000 do 5000 lat temu) charakteryzował się stosunkowo wilgotnymi latami. Tendencja do wysychania jest obserwowana od 5000 do 4500 lat temu, przerywana wyraźnymi fazami mokrymi i suchymi. Warto zauważyć, że mała epoka lodowcowa (ok. 1260-1860 r. n.e.), często opisywana jako chłodna i mokra, również zawierała okresy znaczącej suszy.
„Obecne okresy suszy mogą wydawać się niezwykłe pod względem intensywności, ale nie są wyjątkowe w kontekście zmienności holocenu” – stwierdza badanie. Odkrycie to ma istotne implikacje dla zrozumienia i zarządzania zasobami wodnymi w regionie alpejskim, który jest bardzo podatny na skutki zmian klimatycznych. Szczegółowe dane chronologiczne dostarczone przez analizę pierścieni drzew stanowią cenne narzędzie do oceny długoterminowych zmian hydroklimatycznych i informowania przyszłych modeli klimatycznych.
Zespół badawczy planuje dalszą analizę izotopów wodoru i węgla w pierścieniach drzew, a także zawartości celulozy w drewnie, aby uzyskać bardziej kompleksowe zrozumienie przeszłych warunków klimatycznych. Połączenie danych izotopowych dendrochronologicznych z innymi danymi zastępczymi i modelami klimatycznymi ma ogromny potencjał dla przyszłych badań nad dynamiką bilansu wodnego Europy Środkowej.