Stonehenge: Odkrywanie jego potencjalnej roli jako starożytnego centrum uzdrawiania i cmentarzyska

Ostatnie odkrycia archeologiczne sugerują, że Stonehenge mógł służyć jako starożytne centrum uzdrawiania, przyciągające osoby z odległych regionów poszukujące rytuałów terapeutycznych. Dowody z pobliskich miejsc pochówku ujawniają szkielety z oznakami poważnych obrażeń i chorób. Analiza zębów odzyskanych z grobów wskazuje, że około połowa zwłok należała do osób, które nie pochodziły z obszaru Stonehenge.

Archeolodzy Geoffrey Wainwright i Timothy Darvill zaproponowali, że Stonehenge był prehistorycznym Lourdes, centrum uzdrawiania, do którego chorzy i ranni podróżowali z daleka. Oparli tę teorię na zawartości grobów i fragmentach bluestonów wyrzeźbionych w amulety. Niezwykła liczba szkieletów odzyskanych z tego obszaru wykazywała oznaki poważnej choroby lub urazu.

Wewnętrzny krąg Stonehenge zawiera bluestony, geologicznie zidentyfikowane jako plamisty doleryt, pochodzące z Preseli Hills w Pembrokeshire w Walii, ponad 200 kilometrów stąd. Kamienie te zostały celowo umieszczone w centralnej części, potencjalnie do rytuałów lub praktyk uzdrawiających. Niektórzy uważają, że bluestony były kluczem do znaczenia Stonehenge jako centrum uzdrawiania.

Należy jednak pamiętać, że Stonehenge był prawdopodobnie również używany jako cmentarzysko. Wykopaliska ujawniły, że pomnik był używany jako duży cmentarz od około 3000 roku p.n.e. przez następne 300-600 lat. Analiza skremowanych szczątków sugeruje, że niektóre osoby tam pochowane pochodziły z południowo-zachodniej Walii, w pobliżu źródła bluestonów.

Chociaż dokładny cel Stonehenge pozostaje przedmiotem debaty, dowody sugerują, że mógł to być wieloaspektowy obiekt, służący zarówno jako centrum uzdrawiania, jak i cmentarzysko. Potrzebne są dalsze badania, aby w pełni zrozumieć złożoną historię i znaczenie tego kultowego pomnika.