Teoria Wielkiego Odbicia: Wieczny cykl kosmicznego tworzenia i niszczenia

Teoria Wielkiego Odbicia sugeruje, że Wielki Wybuch nie był absolutnym początkiem wszechświata, ale częścią cyklicznego procesu kosmicznego ekspansji i kurczenia się. Model ten zakłada, że wcześniej istniejący wszechświat zapadł się, co doprowadziło do „odbicia”, które zapoczątkowało obecną ekspansję. Zakłada, że nasz wszechświat może ostatecznie zapaść się, dając początek innemu. Teoria ta opiera się na idei, że czasoprzestrzeń składa się z jednostek kwantowych, co potencjalnie rozwiązuje problem początkowej osobliwości Wielkiego Wybuchu. Pętlowa grawitacja kwantowa sugeruje, że w ekstremalnych warunkach grawitacja staje się odpychająca, zapobiegając osobliwości i umożliwiając wszechświatowi „odbicie”. W przeciwieństwie do modeli cyklicznych, które borykają się z utratą energii, pętlowa grawitacja kwantowa sugeruje zachowanie energii, umożliwiając nieskończone odbicia. Ślady poprzedniego wszechświata mogą być wykrywalne w kosmicznym mikrofalowym tle. Jeśli to prawda, teoria Wielkiego Odbicia podważa model Wielkiego Wybuchu, sugerując nieskończony cykl wszechświatów.