Ocean stoi w obliczu poważnych wyzwań, a dwie trzecie regionów przybrzeżnych zostało zmienionych lub uszkodzonych. Rybołówstwo denne zakłóca rocznie blisko 5 milionów kilometrów kwadratowych siedlisk morskich. Odpady morskie i zanieczyszczenia chemiczne dodatkowo zwiększają presję, zakłócając naturalne procesy i wpływając na bioróżnorodność.
Agenda ONZ 2030 ma na celu ochronę 30% oceanu do końca dekady. Naukowcy opracowują strategie wspierające ten cel poprzez projekty finansowane przez UE. Jednak sama ochrona jest niewystarczająca, aby odwrócić spadek liczebności określonych siedlisk i ogólnej funkcjonalności ekosystemu.
Odbudowa musi aktywnie wprowadzać organizmy, które budują siedliska morskie. Obejmuje to trawy morskie, namorzyny, wodorosty, koralowce i zimnowodne lasy zwierzęce. Chociaż pasywna odbudowa może działać, jest to powolny proces, który może potrwać do 200 lat, aby w pełni się zregenerować.
Badanie analizujące 764 projekty odbudowy morskiej na całym świecie wykazało średni wskaźnik sukcesu na poziomie 64%. Działania odbudowy zakończyły się sukcesem w różnych środowiskach, z dobrymi wynikami w przypadku raf koralowych i siedlisk zbudowanych przez gatunki fundamentalne. Te historie sukcesu dowodzą, że odbudowa dna oceanu jest możliwa.
Kluczowe czynniki wpływające na sukces odbudowy obejmują konkretne zastosowane metody i bieżącą konserwację. Istotny jest również staranny dobór miejsc o silnej łączności ekologicznej. Strefy buforowe wokół odrestaurowanych obszarów pomagają zmniejszyć presję człowieka.
Projekty odbudowy opierają się na wsparciu politycznym, ekonomicznym i technologicznym. Wsparcie polityczne obejmuje przepisy priorytetowo traktujące odbudowę siedlisk. Wsparcie ekonomiczne finansuje działania odbudowy, a wsparcie technologiczne rozwija metody odbudowy.
Wszystkie te rodzaje wsparcia są kluczowe dla udanej odbudowy ekosystemów morskich. Jest to szczególnie potrzebne, biorąc pod uwagę obecny stan degradacji naszych ekosystemów morskich.