Monosylabizacja: Jak języki Azji Południowo-Wschodniej ewoluowały w kierunku pojedynczych sylab

Monosylabizacja, czyli tendencja do używania słów jednosylabowych, jest zauważalną cechą języków Azji Południowo-Wschodniej. Badania podkreślają, jak języki w tym regionie zbiegały się w czasie. Ta konwergencja przekształca wyrazy dwu- i wielosylabowe w jednosylabowe.

Specyficzny obszar, kontynentalna strefa językowa Azji Południowo-Wschodniej, rozciąga się od północno-wschodnich Indii po Morze Południowochińskie. Obszar ten jest domem dla pięciu rodzin językowych: austroazjatyckiej, tajsko-kadajskiej, hmong-mien, sino-tybetańskiej i austronezyjskiej. Prawie wszystkie języki w tym obszarze są izolujące korzenie i zmierzają w kierunku monosylabizacji.

Transformacja obejmuje redukcję fonetyczną poprzez etap półsylabiczny. Proces ten jest powiązany z rozwojem tonów leksykalnych i uproszczeniem struktury sylab. Wietnamski, muong i nguon to przykłady języków, w których monosylabizacja osiągnęła swój końcowy etap.

Większość języków austroazjatyckich jest półsylabiczna lub quasi-wielosylabiczna, z sylabami głównymi i pobocznymi. Sylaby poboczne, czyli przedrostki, mogą pełnić funkcję przedrostków, zachowując wartość gramatyczną. Mogą być również obecne ślady infiksów.

Języki chut są archaicznymi językami wietickimi w fazie przejściowej monosylabizacji. Zachowują opozycje fonologiczne utracone w językach wietnamskim i muong. Obejmują one początkowe grupy spółgłoskowe oraz liczne początkowe i końcowe fonemy.

Języki chut zachowują również elementy starożytnej morfologii afiksacyjnej. Zmiany w językach chut zachodzą szybko, czasami w ciągu jednego pokolenia. To sprawia, że są one cenne do badania etapów procesu monosylabizacji.