Indyjski System Wiedzy (IKS), bogaty zbiór wiedzy gromadzony przez tysiąclecia na subkontynencie indyjskim, przeżywa znaczące odrodzenie, zwłaszcza w kontekście Narodowej Polityki Edukacyjnej (NEP) 2020. System ten obejmuje szeroki zakres dyscyplin, w tym filozofię, naukę, sztukę, zdrowie i etykę, oferując holistyczne i zintegrowane spojrzenie na życie. NEP 2020 podkreśla wagę integracji IKS z współczesną edukacją i polityką, co stanowi zmianę paradygmatu w podejściu do edukacji, podobną do renesansowego powrotu do źródeł.
Historycznie, IKS wniósł znaczący wkład w różne dziedziny. W filozofii i logice, szkoły takie jak Vedanta, Nyaya i Mimamsa miały ogromny wpływ, porównywalny do wpływu starożytnych filozofów greckich na rozwój myśli europejskiej. W matematyce i astronomii, luminarze tacy jak Aryabhata i Brahmagupta dokonali przełomowych odkryć. Ayurveda, z fundamentalnymi tekstami takimi jak Charaka i Sushruta Samhitas, ustanowiła zasady holistycznych nauk o zdrowiu, które można porównać do wczesnych europejskich systemów medycznych opartych na ziołolecznictwie. Pāṇini's *Aṣṭādhyāyī* pozostaje kamieniem węgielnym lingwistyki, dostarczając kompleksowych ram dla gramatyki sanskrytu, podobnie jak prace językoznawcze w Europie.
Współczesne inicjatywy mające na celu integrację IKS z nowoczesną edukacją są wieloaspektowe. Trwają rewizje programów nauczania, a dedykowane jednostki IKS są wprowadzane na studiach licencjackich i magisterskich w różnych dyscyplinach. Organizacje takie jak Indyjska Rada Badań Nauk Społecznych (ICSSR) aktywnie organizują warsztaty i konferencje promujące badania oparte na IKS. Dział IKS Ministerstwa Edukacji rozszerza swój zakres, aby obejmował nowoczesne dyscypliny, wspierając interdyscyplinarną współpracę. Podejście to ma na celu płynne połączenie tradycyjnej wiedzy ze współczesnymi przedmiotami, zapewniając cenne spostrzeżenia w obszarach takich jak zrównoważone praktyki, ekologiczne budownictwo i terapie zdrowia psychicznego, w tym joga i praktyki uważności. Ponadto, kładzie się coraz większy nacisk na zachowanie i promowanie języków rdzennych i tradycyjnych form sztuki w ramach systemu edukacji, co przypomina europejskie wysiłki na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego.