Kiedy ludzie mówią o wirusach, czasami opisują je tak, jakby miały osobowość, a nawet świadomość. Jednak biolodzy często uważają, że wirusy istnieją na granicy między bytami żywymi i nieożywionymi.
Naukowcy nadal nie zgadzają się co do tego, czy wirusy naprawdę żyją. Zgadzają się co do tego, że wirus dostosowuje się do nowych warunków, ewoluuje i czasami szkodzi ludziom. Jest to również czynnik zakaźny, który może replikować się tylko w organizmie gospodarza, takim jak bakterie, rośliny lub zwierzęta.
Granica między życiem a śmiercią to koncepcja bez konkretnych kryteriów. Na przestrzeni dziejów naukowcy debatowali nad definicją życia, a badacze z różnych dziedzin nadal się nie zgadzają. Ta debata kształtuje naukowe zrozumienie i wpływa na decyzje dotyczące zdrowia publicznego.
Jedna z definicji życia pochodzi od Erwina Schrödingera, austriackiego fizyka i laureata Nagrody Nobla. Zaproponował, że życie jest formą negatywnej entropii, gdzie istoty żywe tworzą i utrzymują porządek, wykorzystując energię. Później zasugerował, że życie zależy od energii swobodnej, która napędza reakcje chemiczne w organizmach żywych.
W połowie XX wieku naukowcy przeszli od definiowania życia do opisywania jego głównych cech. Zidentyfikowali wspólne cechy organizmów, takich jak bakterie, rośliny i zwierzęta, ustanawiając precedens, który jest nadal przestrzegany. Zamiast szukać jednej definicji, naukowcy klasyfikują byty na podstawie tych cech.
Według biologii najmniejszą jednostką życia jest komórka, niezależna jednostka, która wytwarza funkcjonalne cząsteczki i niezależnie replikuje materiał genetyczny. Wirus ma materiał genetyczny, ale potrzebuje enzymów komórki gospodarza do wytwarzania funkcjonalnych cząsteczek lub replikacji materiału genetycznego.
Z genetycznego i ewolucyjnego punktu widzenia organizm żywy definiuje się przez jego zdolność do rozmnażania się. Zgodnie z tym poglądem wirus żyje, ponieważ może produkować podobne potomstwo. Niektórzy naukowcy koncentrują się również na metabolizmie i produkcji energii jako kryteriach życia, których wirusom brakuje.
Wirusy wykazują cechy zarówno życia, jak i nie-życia, wpływając na to, jak podchodzimy do leczenia, takiego jak leki przeciwwirusowe, które mają na celu blokowanie ich replikacji w komórkach gospodarza.