Oceanische 'dode zones', gebieden met een kritiek laag of geen zuurstofgehalte, vormen in 2025 nog steeds een aanzienlijke bedreiging voor het zeeleven. Deze zones, die permanent of seizoensgebonden kunnen zijn, hebben een ernstige impact op het waterleven, met name op de zeebodem en in diepere wateren. De eerste dode zones werden ontdekt in de jaren zeventig en hun voorkomen is sindsdien aanzienlijk toegenomen.
Een studie uit 2008 identificeerde wereldwijd meer dan 400 dode zones, waaronder gebieden in Amerika, China, Japan en Australië. De Golf van Mexico, nabij de monding van de Mississippi, blijft een van de zwaarst getroffen gebieden. Deze zones worden veroorzaakt door een combinatie van natuurlijke processen en menselijke activiteiten, voornamelijk de lozing van afval en agrarische afvoer, wat leidt tot zuurstofgebrek.
Overmatige voedingsstoffen, met name stikstof en fosfor, veroorzaken eutrofiëring, waardoor overmatige algengroei wordt gestimuleerd. Wanneer deze algen afsterven en ontbinden, verbruiken ze zuurstof, waardoor hypoxische omstandigheden ontstaan. Gelukkig kunnen dode zones worden teruggedraaid door hun oorzaken te verminderen of te elimineren. Zo zijn er in 2025 gezamenlijke inspanningen gaande om de nutriëntenvervuiling in de Chesapeake Bay te verminderen, hoewel het behalen van alle reductiedoelen een uitdaging blijft. De toepassing van programma's zoals het Ecological Blue Flag Program van Costa Rica wereldwijd kan een cultuur van bescherming van waterbronnen en oceanen bevorderen.