Een studie in Barcelona suggereert dat meer sociale monniksparkieten een diverser vocaal repertoire ontwikkelen. Het onderzoek, uitgevoerd met 337 monniksparkieten, biedt inzicht in de evolutie van complexe communicatie bij dieren.
Monniksparkieten, een invasieve soort in Barcelona, leven in grote stedelijke kolonies en communiceren voortdurend. Wetenschappers zien dit als een unieke kans om te bestuderen hoe sociale relaties communicatie beïnvloeden.
Onderzoekers observeerden 337 parkieten gedurende twee jaar, documenteerden interacties en namen 5599 vocalisaties op. De studie onthulde dat parkieten in grotere groepen een grotere verscheidenheid aan geluiden uitzonden.
Vrouwtjes vertoonden ook een breder vocaal repertoire dan mannetjes, wat ongebruikelijk is bij vogels. Simeon Smeele suggereert dat dit komt omdat vrouwtjes bepaalde roepen vaker gebruiken in sociale contexten, waardoor ze socialer zijn.
Joan Carles Senar voegt eraan toe dat parkieten met meer centrale posities in sociale netwerken ook de neiging hebben om een rijkere woordenschat te hebben. Interessant is dat goede vrienden meer gedifferentieerde roepen hadden, alsof ze probeerden onderscheidend te klinken binnen de groep.
De volgende uitdaging voor het team is om de betekenis van elk geluid te ontcijferen. De resultaten kunnen helpen begrijpen hoe complexe communicatiesystemen evolueren in het dierenrijk en hoe elementen vergelijkbaar met menselijke taal ontstaan.