De Noord-Dravidische talen onthuld: Een taalkundige reis door India en Pakistan

De Dravidische taalfamilie, die 27 talen omvat die door 220 miljoen mensen worden gesproken, heeft een rijke geschiedenis die vaak wordt geassocieerd met Zuid-India. De Noord-Dravidische talen, een subgroep, vormen echter een overtuigend geval van taalkundige diversiteit en groei, waarbij hun oorsprong en toekomst onzeker blijven. De Amerikaanse taalkundige Sanford B. Steever identificeert in zijn boek "The Dravidian Languages" (2015) de Dravidische familie als de vierde of vijfde grootste ter wereld. Hoewel deze talen geconcentreerd zijn in Zuid- en Centraal-India, strekken ze zich ook uit tot andere Zuid-Aziatische landen. De Britse missionaris Robert Caldwell gebruikte de term 'Dravidisch' voor het eerst om deze taalfamilie te classificeren. De Noord-Dravidische talen omvatten Kurukh, Malto en Brahui. De oorsprong van de Dravidische talen lag volgens Cavalli Sforza in West-India. De Noord-Dravidische subgroep wordt gekenmerkt door unieke fonologische, morfologische en lexicale kenmerken. Zo deelt Kurukh 73% van zijn Dravidisch-afkomstige woorden met Malto, maar slechts 12% met Tamil en 14,5% met Telugu, wat wijst op een nauwe relatie met Malto. Kurukh, ook bekend als Oraon, Dhangar, Uraon of Kisan, wordt gesproken door ongeveer twee miljoen mensen in India, Bangladesh en Nepal. Opmerkelijk is dat Kurukh onderscheid maakt tussen mannen- en vrouwentaal, waarbij 'inter-vrouwelijke' vormen exclusief tussen vrouwen worden gebruikt. Malto, beschouwd als de naaste verwant van Kurukh, wordt door bijna 100.000 mensen gesproken en heeft minstens drie dialecten. Brahui, de verste tak, wordt gesproken in Balochistan, Afghanistan en Turkmenistan. Het is geschreven in Perso-Arabisch en heeft slechts 10% Dravidische woorden, de rest komt uit verschillende andere talen.