Het voorstel van taalkundige Orlando Alba om taalkunde en literatuur te vergelijken, gebaseerd op de reële of duidelijke uitdrukkingen van de eerste versus de vage of figuurlijke uitdrukkingen van de laatste, is onderwerp van debat geweest.
Alba stelt dat taalkunde, net als geneeskunde of techniek, een wetenschap is die zich kenmerkt door haar directe en objectieve benadering van het beschrijven en verklaren van taalkundige gebeurtenissen. Omgekeerd gelooft hij dat literatuur, met haar gebruik van metaforen en figuurlijke uitdrukkingen, afwijkt van deze objectiviteit.
Deze visie is echter door verschillende academici in twijfel getrokken. Metafoor, als mechanisme voor het uitwerken van concepten, is niet beperkt tot een specifieke discipline, maar overstijgt ze allemaal. Menselijk begrip en ons cognitieve apparaat drijven de extrapolatie van discursieve en retorische elementen aan, feiten van taal, afhankelijk van de verschillende contexten van menselijke ervaring. Dit omvat fenomenen zoals licht, het spookbeeld en zelfs de biologische ordening van materie.
Alba zelf beschuldigt zichzelf in zijn objectivistische ijver door 'de wortel van het werkwoord tellen...' aan te halen of door 'brood, brood en wijn, wijn' te benoemen, ondanks de wortel van een plant, die van de voeten of elektrisch, het brood van het onderwijs en dat mijn neef Panchito gisteren dronken was. Evenzo benadrukt hij dat we andere figuurlijke manifestaties moeten afwijzen, zoals 'de wijzers van de klok, de stem van het volk, een levende taal'. Als dit echter het geval zou zijn, zouden we uitspraken als 'de handen van de tijd, de stem van het geweten en een tong van vuur' uit 'gewone en populaire spraak' moeten amputeren.
Dit debat benadrukt de complexiteit van de relatie tussen taalkunde en literatuur, en hoe figuurlijke uitdrukkingen inherent zijn aan taal en menselijke cognitie, en de grenzen van academische disciplines overstijgen.